سلام دوستان گرامی و عزیزتر از جان میدونم همه سرگرم کار و زندگی و گرونی و کرونا و هزار تا چیز دیگه هستین خودمم تو این چند ساله وقت نکردم سر به وبلاگم بزنم پس مسلما این انتظار از شما هم انتظار بی جاییه، چند هفته پیش برای گرفتم مدرک تحصیلی رفتم بیرجند که یه سر هم به دانشکدمون زدم، خواستم شمارم از تغییرات دانشکده مطلع کنم: قسمت دبیرستان بهیاری کلن از اونجا رفته و در وسطو برداشتنو سالن رو یکسره کردن، اونطرف چشمم به دفتر بسیج دانشجویی خورد که ناخودآگاه خانم دهقان یادم افتاد اتاقی که میرفتیم کارت غذا رو شارژ میکردیم شده دفتر هلال احمر روبروی اتاق کامپیوتر به سمت محوطه پشت در باز کردن و درشم برقی بود!!! عجب پیشرفتی!!! محوطه پشت رو حسابی سر سامون دادن، آزمایشگاه رو خیلی لوکس کردن، دیواراش سرامیکو سفید خوشگل و یه آرم آزمایشگاه بزرگ، کنارشم سالن پراتیک زدن که واسم خیلی جالب بود چون اونجا ما پینگ پنگ بازی میکردیم و ساختمونشم خیلی افتضاح بود. دقیقا رو بروی در جدیدی که باز کردن هم سالن امتحانات زده بودن واقعا خیلی خوشحال شدم که اینهمه پیشرفت داشته راستش با رفیقم رفته بودم، اولش گفتم تو پیش ماشین باش من خودم برم برگردم(چون خجالت میکشیدم بیارمش داخل) بعد از این که دیدم اوضاع بهتره رفتم پیشش و آوردمش که نشونش بدم لازم به ذکر که تو دانشکده پرنده پر نمیزد چون کلاسا آنلاین بود از استادا فقط خانم احمدی محلی و دشتگرد رو تونستم ببینم و خدمات زحمتکشمون اقای عدالتی رو ، واقعا بعد چهار سال که رفتم دانشکده یه حس و حال عجیبی بهم دست داد که قابل وصف نبود، آدرنالین رو تو کل وجودم حس کردم، همون دانشکده ای که روز شماری میکردیم درسمون تموم بشه و از دستش راحت بشیم الان شده خاطره و البته غم غربت در محیطی آشنا کاش میشد که فقط یکروز همه با هم دوباره تو دانشکده جمع بشیم ولی حیف که نمیشه به امید دیدار دوباره تک تک هم دانشکده ای ها

نظرات شما عزیزان: